KIRMIZI YALNIZLIK
Eteklerinden yıldızlar döküle döküle sessizce süzüldü erguvan bahçelerine.
Belik belik örgülerindeki kelebekler usulca uykuya yatmıştı.
Dokunsa saçlarına uyanacaklardı.
Çıplak ayaklarına sarmaşık güller dolanırken minik adımlarla bahçenin derinlerine yürüdü.
Çimlerin henüz biçilmiş kokusunda kırmızı aşkını düşlerken buldu kendini.
Bir akşamüstü kızıllığındaki kalbini bulutlara yüklemişti.
Şimdi o bulutlar çağlayan nehirler gibi süzülüyordu gözlerinden.
Erguvan ağacı mıydı beni senden ayıran, yoksa kırmızı yalnızlık mı?
Kalbimi bir bulutun kanatlarına yükledim.
Bekliyorum kırmızı…
Daha fazla Panzehir Öykü okumak için buraya tıklayınız.
Sayfanın altındaki sosyal medya butonlarını kullanarak yazıyı sevdiklerinizle paylaşabilir, yorumlarınızla bize ulaşabilirsiniz.
