Gece Yarısı Çocukları bir İstanbul yolculuğuma eşlik etmişti. Hindistan’ın bağımsızlık tarihinin samimi tanıklığı bir ailenin etrafında anlatılırken, kitaba adını veren çocukların fantastik öyküsü de birlikte akıyordu.
Salman Rushdie’den okuduğum ilk kitap Altın Ev idi ve öykü New York’a göç etmiş, kirli yollardan çok zengin olmuş Hintli bir işadamını ve oğulları etrafında NY’un zengin, entellektüel, kültür ve sanat çevrelerinde akıyordu.
Rushdie’den okuduğum üçüncü kitap Öfke bana sürpriz yaptı. New York bizatihi romanın ana karakterlerinden biri olarak karşıma çıktı.
Belki Elif’imin yaşadığı yerlerden de söz eder diye Hintli felsefe hocası, oyuncak bebek tasarımcısı Bay Öfke ile birlikte kitap boyunca sokak sokak, cadde cadde NY şehrini arşınladım
Yukarı Batı yakasında tuzu kuru olanların semtinde yaşıyordu kafası katışık felsefeci Metropoliten Müzesinin merdivenlerinde randevu veriyor, Ulusal Kütüphane’den söz ediyor, renkli Tribeca sokaklarında kanlı bir mizansen hazırlıyordu.
ABD’nin Altın çağı ve altın şehrinin her şeye sahip olan gençlerinin ‘normal’ olanı ve ‘normal olmayı’ hiç bilmemeleri bir eksende ilerlerken, bilgisayar dâhisi gençlerin, hocanın son tasarımı, ‘hikayesi’ olan bebekleri internet ortamında çok kısa sürede küresel çapta bir ürüne dönüştürmeleri ise diğer eksende anlatılıyor.
Kitap bitince okur, Hocanın ünlü öfkesinin kaynağını öğrendiğinde ikilemde kalabilir.
Bence, romanın iskeletinin zayıflığı ve kurgusunun çok başarılı olmaması şaşırtıcıydı.
Diğer yandan romanda çok başarılı detaylar da var.
Mehmet Eroğlu, ‘Yazma Semineri’ne katılanlara “roman veya öyküde mitolojik bilgiler, yıldızların isimleri, klasik kitaplardan uygun alıntılar, müzik bilgisi vb. kültürel bilgiler olmalı” diye önerir yıllardır.
Öfke tam da bu önerinin nakışlanmış hali. İnanılmaz kültürel bilgi var ama metnin içine nakşedilmiş.
Öyle, YKY eski yöneticisi, torpilli yazar Selçuk Altun’nun kitaplarındaki gibi, müze tanıtım kitapçığı ya da senfoni orkestrasının yıllık programı gibi listeler halinde verilmemiş kültürel bilgi.
Kitabı okumayı bitirdiğimde ‘normal’ olduğum, büyük çoğunlukla aynı koşullarda bir yaşam deneyimine sahip olduğum ve beni neredeyse yok edecek öfkeler biriktirmediğim için adeta mutlu bile oldum.
