Kahverengi

Hatırlıyorum

Altı ya da yedi yaşlarındaydım en fazla

Kendi kendime ölüm oyunu oynardım.

Bir anda devrilirdim yere

Gözlerim sımsıkı kapalı

Nefesimi tutardım.

Her seferinde daha uzun kalmak için yerde

Kendimle yarışırdım.

Ne annem, ne babam

Ne Tanrı

Gördü şakacıktan ölüm oyunumu.

Bir tek şahidim vardı

O da kiremit kadın.

Saçları uzundu

Yanardı kahverengi

Karşı apartmanın çatısında yaşar

Hiç durmadan ağlardı.

Bir tek ben şakacıktan ölürken

Dinerdi gözyaşları.

Hüzünle hızlı hızlı

Tarardı saçlarını.

Dayanamazdım da

Tekrar soluk almaya başlardım.

Üzülmesin diye

Kırık bir tarakla

Oyuncak bebeğimin saçlarını

Tarardım

Saçları uzundu

Yanardı kahverengi

Evrim A