-bahçe düş ve dönüş-
kaç şehir öldürdüm gözlerimde
kaç şehirde öldüm
bir elimde sen, bir elimde ayrılık kuşları!
ıssızlıktı yolum
karanlık ve incecik soğuk
uzadıkça uzayan telgraf telleri gibi
bitmiyordu kirli gerçekler!
sıkışık beyinler, yıkılmış akıl
bir dağın cinnetine çarpan
kederli kadın elleri
uçurumlara susan çocuk çığlıkları
ve bu kan gölünde
duaya gömülen babam!
durup, parçalanmış gövdeler üstünden
seslendim bulutlara:
eyyy çamura dönüşen yağmur
senden önce damla damla
mısır tarlalarına döktüm gözyaşlarımı
bir gün doğu’dan ve batı’dan
bir pencere yeşerecek sabaha
önünde mavi çinili saksılar
her saksıda bir bahçe karanfil!
ve yine sen
kısacık sözlerin damağında bağışladığım adam!
uyuduğun kirpiğimden uzanacaksın
kalabalık uğultularda yitirdiğin AŞK’a!
Nursel Aras/ Açtığın Yaralarımdan Öp Beni
