“Hiçbir gece beni Zagreb gecesi kadar öldürmedi. Bir odayı bir başka sinir hastası ile bölüştüğüm geceler bile. Çünkü hastanelerde insana garip bir dayanma gücü geliyor. Beklenti mi veriyor bu gücü. Yoksa direnmenin gereksizliği, yararsızlığı mı. Oysa dışarıda ne direnebiliyorsun, ne de beklentin var. Gerçek bir hastane, belki de sonsuz bir tımarhane.
Her düşünce, her konuşma kendi kendine olmak demektir. Bir şeyi insanla bölüşmek gene kendinle bölüşmek demektir. Bir insanla sevişmek, gene kendinle sevişmek demektir. Birisi ile birlikte olmak, yalnız olmak demektir. Bunu çıkarma aklından.”
Yaşamın Ucuna Yolculuk/ Tezer Özlü
