İÇİME İNEN MERDİVEN / A.C.Özyer

Ne zaman pervane olsam

Mevlâna’nın eteklerinde,

“üç kanatla uçar insan” diyorum

düş, yetenek ve aşk…

ne zaman düşüp dergahına

Yunus’la yansam,

“üç rüzgârda düşer insan” diyorum

hırs, zan ve yalan…

ekmeğin azı, hayatın çoğunda

kendini bilmek aslolan.

sonra… dağları delmek ferhat

sonra… düşmek çöllere mecnun gibi

sonra yanmak kerem misali

güllerin arası hep karaçalı be tahir!

ve hep deli akar

düş ortasından geçen dereler.

olmadı, sevmedi bizi bu şehir

benim meskenim halâ dağlar da,

yalnızlık çarpıyor

bahçemdeki kiraz ağacına.

olmadı, endam-ı dilber eliyle

sayfaları yırtık kitaplar atıldı

yağmurda duvar diplerine… ıslandı.

bırak, bilmesinler

bilmesinler hangi sayfada olduğumuzu

hikâyenin burası tam yeri, ıslan

sen gülsün, ne olur ki ıslansan!

düşünsene fena ikna edici olmaz mı ıslak bir gül kızıllığında ağlasan.

olmadı, sevmedi bizi bu hikâye

derler ki mushaf misali

iki kapak arasında yazılıdır ömür.

ah ömrüm, sen öyle san.

çok sandal demir aldı limandan

birinin yükü kuru inkâr… zan

ve bir yalana düştü kürekler ki;

derya kan… bitti liman.

say şimdi;

bir kayık, iki kürek

iki can, biri insan

bir yazı, kötüyüm diyordu kendine

kaydetti sesini ki, gerçekten öyle!..

bir roman, on sayfa var toplasan

bir şiir, kötüyüm diyordu yine

dinledi sesinden ki, gerçekten öyle.

olmadı, ellerin yetmiyor bazen

denize, sandala ve küreklere…

“üç rüzgârda düşüyor insan”

sahi nerede o liman?

Daha fazla Panzehir şiire  buradan ulaşabilirsiniz.

Sayfanın altındaki sosyal medya butonlarını kullanarak yazıyı sevdiklerinizle paylaşabilir, yorumlarınızla bize ulaşabilirsiniz.