DENİZ YANGINI / Mehtap Sağocak

Deniz Yangını

Ruhumu tutuşturan bir deniz yangını bu,

Kırmızı bir günbatımında,

Güneş, dağların ardından yolcu,

Tüm gidenler gibi.

Deniz, yorgun bir serkeş misali,

Ufak ufak sermekte köpüklerini kumsala.

Balıklar, çakırkeyif akşam sofrasında.

Kumda, adımlarımın yara izleri,

Çocuk avuçlarımdaysa, küskün deniz minareleri.

Yıllanmış incilerin tutsaklığında,

Derinde, bir istiridyenin kuytusunda,

Hasrete kesmiş gözyaşlarım.

Vurgun yemek pahasına da olsa,

Nefessiz dalmaya değer, hatıralarım.

Akşam, efkârlı bir şarkı fısıldıyor kulağıma.

Meltem, şefkatle okşuyor saçlarımı.

Yosun kokusunda, eski bir dost tesellisi;

Enginde, gamsız salınan bir yelkenli,

Hüzünlerimi sarmış direğine,

Usul usul uzaklaşmakta.

Gelecek ise, eriyip yitiyor, bir damla anda.

Denizdeki yakamozlar gibi,

Bir göz kırpışından ibaret zaman.

Ne düştüyse kaderden payına dayan!

Derin nefes al, ayağın suda, başında yangın,

Ne geçmişe borçlu ol, ne gelecekten yılgın.

Hayat süzülüp akarken varlığından,

Hisset! Yaşamak dediğin sadece şu an…